“Ja maar, onze konijnen zijn broertjes/zusjes/broer en zus…”

Of: waarom een koppeling tussen konijnen uit hetzelfde nestje toch mis kan gaan

11 jaar was ik. Ik logeerde bij mijn nichtje en daar hadden ze een nest jonge konijnen in de tuin. Wat was ik gefascineerd door die diertjes met hun zachte grijze vacht. Elk moment dat we niet aan het spelen waren, kroop ik in de ren om ze te aaien. Geen wonder; de enige huisdieren die ik de afgelopen jaren had gehad waren goudvissen en ik hunkerde al jaren naar een dier dat niet enkel om naar te kijken was.

Aan het eind van de logeerpartij keek ik mijn moeder smekend aan. Ik kon het bijna niet geloven toen ze “ja” zei en we twee van die leuke langoortjes mee naar huis mochten nemen. Een voor mijn broertje en een voor mij. Twee gulden per stuk betaalde mijn moeder voor de gebroeders konijn, want omdat ze familie waren, moest dat goed gaan volgens mijn oom.

In het begin was dat ook zo. Maar na een paar weken begonnen we vreemde vlekken te zien op de ramen naast het gigantische hok dat mijn vader voor Knabbel en Druppel had getimmerd. Muzieknoten noemden we ze, want daar leken die vrolijk rond gesproeide urinevlekken het meeste op.

Iets minder vrolijk werd de sfeer in de ren waar ze overdag in zaten en in het hok ’s nachts. Steeds vaker waren Knabbel en Druppel bezig om achter elkaar aan te jagen. Eerst ging dat gepaard met een heleboel binkies, maar het werd steeds minder spel en steeds meer menens. Vaker en vaker vonden we plukken vacht op het gras en in het stro. Op den duur werd Druppel ’s nachts door Knabbel verbannen naar het nachthok, terwijl Knabbel het veel grotere daggedeelte in beslag nam.

Op een ochtend wilde ik Knabbel en Druppel eten geven toen ik tot mijn schrik zag dat het deurtje van het nachthok open stond. Knabbel zat tevreden te knabbelen op wat hooi, maar Druppel was verdwenen. Met mijn hart in mijn keel ging ik op zoek in de tuin. In een hoekje van het terras vond ik mijn kleine vriendje. Hij zat in elkaar gedoken te bibberen, zijn vacht doornat van de regen die die nacht met bakken uit de hemel was gekomen. Ik tilde hem op en zag gelijk dat er iets niet klopte. Het onderste deel van Druppels achterpoot bungelde erbij.

De dierenarts zei dat de poot inderdaad gebroken was en wel op de meest moeilijke plek, namelijk vlakbij het gewricht. Hij kon het opereren en een pen in de poot zetten, maar dat zou meerdere honderden guldens kosten en dan nog was de kans op slagen fifty/fifty. Mijn ouders zeiden dat ze voor een konijn dat maar twee gulden had gekost niet zoveel geld over hadden en Druppel bleef achter bij de dierenarts.

Ik was ontroostbaar…

Op mijn elfde was er nog maar weinig bekend over konijnengedrag. Gelukkig is dat nu een stuk beter. Alleen krijg ik nog regelmatig mailtjes van mensen die bij de dierenwinkel of een fokker twee broertjes, twee zusjes of een zusje en een broertje hebben meegekregen onder het mom van “het is familie, dus dat gaat prima.”

Dit is dus een misverstand over konijnen dat ik helaas nog veel te vaak hoor langskomen. Echt mensen, het is NIET waar dat je met nestgenoten gegarandeerd een leuk koppeltje krijgt.

Het lijkt allemaal prima te gaan in het begin, net als bij mij toen, want jonge konijnen vinden het hartstikke gezellig bij elkaar zolang ze nog niet in de puberteit zijn gekomen. En - zoals ik pas al beschreef in “Waarom een koppeling met een jong konijn heel vaak mislukt” - daar zijn er drie van, zodat je helaas extra veel kans hebt dat het fout gaat. Simpelweg omdat het feit dat ze familie zijn plotseling niets meer betekent als ze volwassen worden. Opeens gaan ze elkaar als concurrenten zien als ze van hetzelfde geslacht zijn, of als een potentiële partner als het om een dametje en een heertje gaat. En omdat konijnen bijzonder kieskeurig zijn wat betreft hun partnerkeuze, loopt de relatie helaas vaak spaak op dat moment.

De combinatie broer-zus kan overigens wel slagen als de konijnen qua karakter bij elkaar passen zodra ze volwassen worden. Dan is het wel essentieel om het broertje in een aangrenzende ren te houden vanaf het moment dat ze het nest hebben verlaten (ofwel: als ze rond de 8 weken oud zijn) en hem te laten castreren zodra zijn testikels zijn ingedaald (meestal rond de 12 weken).

Nadat de hormonen uit het lichaam van het jonge rammetje verdwenen zijn en zijn operatiewonden zijn geheeld (4-6 weken na de operatie), kan hij aan zijn zusje gekoppeld worden. Helaas is het heel goed mogelijk dat het op een leeftijd tussen de 9 en 14 maanden alsnog misgaat tussen die twee, maar dat is sowieso een risico als je konijnen al vroeg koppelt (zie “Waarom een koppeling met een jong konijn heel vaak mislukt” ).

Ben jij op zoek naar een leuk setje langoren? Ga dan vooral naar de konijnenopvang, waar altijd wel een paar gekoppelde stelletjes zitten te wachten op een gouden huisje.

Veel plezier met je konijnen!

Hester, Konijnenproblemen Opgelost

PS: Overweeg je om je gezin uit te breiden met twee konijnen en twijfel je wat wijsheid is? Ik denk graag met je mee om de beste oplossing voor jouw/jullie situatie te vinden.

Mon, 28 October